Prins de Vos

‘Fotografie is voor mij een middel om het ongrijpbare toch voor altijd dicht bij me te houden’

7 min read

Voor deze rubriek interview ik wekelijks jong, aanstormend talent. Fotograaf Prins de Vos (26) maakt persoonlijke foto’s van mensen die hem inspireren en ontroeren. Hij exposeerde in de Melkweg, geeft fotografieworkshops en binnenkort verschijnt zijn nieuwe fotoboek.

Hoe ontdekte je jouw aanleg voor fotografie?
“Op mijn tiende kreeg ik een polaroidcamera en ik was gelijk verslaafd. Die foto’s heb ik nog steeds, en al was het destijds natuurlijk nog niet serieus, ik merkte toen wel al dat ik het bijzonder prettig vond om momenten en situaties vast te kunnen leggen. Ik was als kind een echte verzamelaar. Gummetjes, stenen, knikkers, knuffels, ik verzamelde alles. Die polaroidcamera stelde me in staat momenten te verzamelen. Zo voelde dat toen voor mij en eerlijk gezegd is daar weinig aan veranderd.”

Wat heb je gestudeerd?
“Ik heb design en fotografie gestudeerd aan de Academie voor Popcultuur te Leeuwarden. Binnen vier jaar heb ik de opleiding afgerond.”

Welke herinnering aan die studie is jou het meest bijgebleven?
“De opleiding die ik volgde was heel vrij. We mochten een compleet eigen invulling geven aan de studie, met projecten, opdrachten, begeleiding en gastlessen op maat. We hadden op school voornamelijk muzikanten, onder wie Thomas Azier en Kraantje Pappie. Juist die combinatie van muziek en design vond ik geweldig en uniek. Het zijn natuurlijk twee verschillende uitingsvormen, maar ze ontstaan uit dezelfde drang om te creëren en dat hebben ze op de Academie voor Popcultuur maar al te goed begrepen.”

Hoe kwam je na je opleiding aan werk als fotograaf?
“Ik studeerde af met mijn fotoboek Enclose, dat werd gepresenteerd in Foam. Daardoor had ik direct naar mijn afstuderen gelijk veel aandacht en dus ook opdrachten. Enclose heb ik via Voordekunst weten te financieren, wat ook weer voor veel aandacht zorgde. Zo kom je dan via via bij interessante dingen terecht. Voor mijn expo in de Melkweg ben ik bijvoorbeeld tijdens mijn deelname aan een kunstveiling gevraagd door de curator daarvan. In het begin gaat vrijwel alles via via.”

Wat maakt fotograferen zo tof?
“Wat ik net al zei: je kunt momenten en situaties bewaren. Ik ben een sentimenteel mens, heb altijd heimwee en een verlatingsangst van hier tot ginder. Fotografie is voor mij een middel om het ongrijpbare toch voor altijd dicht bij me te kunnen houden.”

Waar haal je jouw inspiratie voor je foto’s vandaan?
“Wat er voor mijn camera en ogen gebeurt is inspiratie. Ik pak namelijk pas mijn camera als ik iets of iemand zie waardoor ik me geïnspireerd voel.”

Waarmee onderscheid je je van andere fotografen?
“Ik ben niet zo sociaal onderlegd en maak – anders dan veel andere fotografen die ik ken – niet gemakkelijk contact met mensen. Hierdoor fotografeer ik veel in veilige, bekende situaties en dat maakt weer dat mijn werk heel persoonlijk en soms zelfs wat ongemakkelijk is.”

Je geeft aan dat je niet heel sociaal bent. Hoe kom je dan met de mensen in contact die je fotografeert of zijn dit alleen mensen die je al kent?
“Als ik heel sociaal was dan zal ik compleet ander werk maken, dus ik heb er vrede mee dat ik niet met iedereen makkelijk een praatje maak en het ene na het andere model scout. Het gebeurt wel eens dat ik iemand aanspreek omdat ik die persoon wil fotograferen, maar dan moet ik over zo’n gigantische drempel stappen dat ik het alleen doe wanneer ik iemand echt heel graag wil fotograferen.

Dat gebeurde bij Rosa, die ik drie jaar geleden met haar ouders in een restaurant zag. Ik wist meteen dat ik haar wilde fotograferen, maar durfde dat niet aan haar te vragen. Eigenlijk had ik me er al bij neergelegd en liep naar buiten, toen ik ineens heel sterk voelde dat ik gigantische spijt zou gaan krijgen als ik het niet vroeg. Ik verzamelde al mijn moed en liep terug het restaurant in. Inmiddels, drie jaar later, fotografeer ik Rosa nog steeds en heb ik een bijzonder leuke band met haar ouders opgebouwd. De foto’s die ik maak van de opgroeiende Rosa (ze is nu 13) zijn me heel dierbaar. Als ik heel makkelijk met iedereen contact zou maken zal ik wellicht meer mensen fotograferen, maar ik zou nooit met iedereen zo’n vertrouwensband als met Rosa en haar ouders op kunnen bouwen en die band is juist heel belangrijk in mijn werk.”

Je fotografeert transgenders en filmde vrijende mannen. Dat is gewaagd. Waarom heb je hiervoor gekozen?
“Ik fotografeer mensen waarvan ik hou en die elkaar liefhebben. Mij lijkt dat in geen enkel opzicht gewaagd. Ik wil laten zien wat ik mooi vind en wat mij ontroert. In het geval van de vrijende mannen was het de liefde tussen Chris en Floris die mij ontroerde. We hadden voor het filmen niet afgesproken wat er zou gaan gebeuren, dus ze mochten hun gevoelens voor elkaar wat mij betreft op welke manier dan ook uiten. Het werd dit. Omdat ik Chris al heel lang fotografeer was het voor ons allebei (en ook voor Floris) geen ongemakkelijke situatie. Het voelde zelfs heel natuurlijk om bij dit intieme moment aanwezig te zijn.”

Heb je als fotograaf een grens van wat je fotografeert en zo ja, wat is die?
“Nee, ik zal niet weten wat voor grens dat moet zijn. Het enige wat ik absoluut niet doe is mensen te kakken zetten of mensen fotograferen vanwege bijvoorbeeld een fysieke bijzonderheid en die vervolgens uitvergroten. Daar gaat mijn werk niet over. Uiterlijk is bijzaak. Maar dat is niet zozeer een grens maar meer een principe.”

Wat wil je met je foto’s bereiken?
“Het fotograferen zelf doet mij goed en helpt me om grip te krijgen op mijn leven. Het is een mooie bijkomstigheid dat er zo langzamerhand een verzameling van het leven door mijn ogen ontstaat, maar het is niet het doel. Ik wil dus – denk ik – bereiken dat niet alles me ontglipt en dat lukt behoorlijk goed.”

Wat is tot nu toe het hoogtepunt uit je carrière?
“Nu ben ik geneigd om een tentoonstelling te noemen, maar eerlijk gezegd is elke keer dat er iemand naar me toe komt en me vertelt dat dat hij of zij zo geraakt is door mijn werk een hoogtepunt. Dat gebeurt niet heel vaak hoor, maar als het gebeurt overweldigt het me meer dan wat dan ook.”

Verdien je genoeg om ervan rond te komen of heb je er nog ander werk naast?
“Met mijn persoonlijke werk verdien ik niet genoeg, dus ik neem ook commerciële(re) opdrachten aan. Dat vind ik prima. Zolang mijn eigen stijl gewaardeerd blijft, doe ik veel met liefde. Ik geef ook wel eens workshops over (analoge) fotografie. Dat is natuurlijk geweldig werk.”

Wat zijn jouw dromen qua fotografie?
“Misschien klink ik tot nu toe niet erg ambitieus, maar ik kan, na een lange periode van depressies, voor de eerste keer zeggen dat ik wel degelijk ambitieus ben. Mijn grootste droom is om ooit Björk te mogen fotograferen, omdat ik van haar al vanaf mijn vijftiende hopeloos fan ben. Daarnaast verheug ik me ontzettend op het publiceren van een nieuw fotoboek waaraan ik werk.”

Wat vind je zo tof aan Björk?
“Ik was vijftien toen ik de film Dancer in the Dark zag, waarin Björk de hoofdrol speelt. Zoiets had ik nog nooit gezien. Alles in Björk trok me aan en ontroerde me. Toen pas ben ik haar muziek op gaan zoeken en ook daarop was ik meteen verliefd. Het is haar breekbare maar toch krachtige stem en de manier waarop ze praat en beweegt. Ik kan het niet eens uitleggen. Ze voelt als familie, terwijl ik haar niet eens ken.”

Je vertelt dat er een nieuw fotoboek aankomt… Wat voor soort fotoboek wordt dit?
“Het boek gaat Childhood heten en vertelt het verhaal rondom mijn neefje Ruben, die van 7-jarige jongen (toen ik hem begon te fotograferen) uitgroeit tot de 13-jarige puber die hij nu is. Gedurende de serie ontwikkelt hij een interesse in geweren en videogames en zondert hij zich steeds meer af. Ik zal nog niet kunnen zeggen wanneer het boek verschijnt. Volgende maand ga ik naar Engeland, waar hij gedeeltelijk woont, om hem nogmaals te fotograferen. Ik denk dat dat de laatste foto’s voor in het boek zullen worden.”

Prins de Vos

Wat is jouw tip voor jongeren die ook fotograaf willen worden?
“Maak wat je graag wil maken. Volg niet klakkeloos trends of andere fotografen op, maar zonder je eens een keer van alles en iedereen af en stel jezelf de vraag wat je zelf mooi vindt en maak dat. Natuurlijk kun je je wel laten inspireren, dat is iets anders dan trends opvolgen.”

Wil je meer zien van Prins zijn foto’s? Ga dan vooral naar http://www.prinsdevos.nl/

Beeld: Prins de Vos

Laat in de reacties vooral weten wat je van het interview met Prins vindt!

Comments

comments

About Rosa Lee

Schrijven is een grote passie van mij. In mijn vrije tijd ga ik graag naar foto-exposities, de stad of bioscoop. Ik ben vrolijk, nieuwsgierig, nauwkeurig en een doorzetter. Kortom, ik ben er klaar voor om van mijn cultuurblog een succes te maken!

Geef een reactie