Rein Kooyman

‘Ik had het liefst de camera achter mijn rug zodat ze niet wisten dat er überhaupt iemand was die foto’s maakte’

10 min read

Voor deze rubriek interview ik wekelijks jong, aanstormend talent. Fotograaf Rein Kooyman (25) is al sinds zijn jeugd graag buiten. Deze liefde voor de natuur vertaalt zich door in zijn natuurfoto’s van o.a. de mooiste landscapes. Rein reist met zijn camera de hele wereld over, zo is hij nu op tour met Hardwell.

Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met fotografie?
“De eerste keer dat ik begon met fotograferen was ik redelijk jong, zo rond mijn elfde. Tijdens een vakantie met mijn familie in België kreeg ik van mijn vader een camera. In de bossen schoot ik mijn eerste foto’s. Het viel me toen op dat ik het superleuk vond om foto’s te schieten en om dingen te creëren vanuit mijn perspectief. De grootste inspiratiebron voor mij is sowieso altijd de natuur geweest. Omdat ik uit het kleine dorpje Santpoort-Noord kom, waar heel veel natuur in de omgeving is, was het ook heel gemakkelijk om te wandelen. Ik hield er heel veel van om gewoon even de muziek aan te zetten en te gaan wandelen, ik nam altijd die camera mee. Dus het begon met het schieten van foto’s van de natuur, zoals landscapes.”

En wat fascineert je zo aan de natuur?
“Wat mij zo aan de natuur fascineert is dat je altijd daarheen kan gaan, ongeacht wie je bent, wat je doet, hoe oud je bent en waar je in het leven staat. Ik word altijd heel erg kalm als ik in de natuur loop, dan relativeer ik alles wat ik meemaak. Toen ik elf was had ik lang niet zoveel meegemaakt als nu, maar ik vind het nog steeds fijn om daar te lopen. Wat me altijd opvalt zijn de prachtige kleuren, er is niets aan gedaan, het komt allemaal vanzelf en dat vind ik heel erg inspirerend. Urenlang wandelen om op ideeën te komen voor nieuwe projecten. Je moet niet denken dat ik alleen in de natuur wandel, want ik houd ook heel erg veel van steden. Alleen vind ik het evenwicht heel erg fijn om te hebben. Zodat je van meerdere dingen goed kan genieten.”

Rein KooymanMooi gezegd. Wat wilde je voor je elfde worden?
“Dat wist ik nog niet! Maar ik was altijd bezig met boomhutten maken, ik was  echt een buitenkind. Weten kinderen überhaupt wel wat ze willen worden voor hun elfde, nee toch? En ja, ik was vroeger veel bezig met muziek. Mijn broer produceerde toen al muziek, dus door hem kwam ik er ook in aanraking mee. Zodoende ben ik er altijd heel erg mee bezig geweest. Dus dat is ook een hele belangrijke inspiratiebron voor me.”

Hoe ging het met jou en fotografie verder op de middelbare school?
“Nou, ik ben nooit echt een schoolkind geweest. Ik was daar eigenlijk nooit zo heel erg goed in. Ik heb met moeite mijn vmbo afgemaakt. Wel vond ik het heel erg fijn dat ik altijd naar school kon fietsen via een groot park. Tijdens de pauzes zat ik vaak in de bibliotheek om biografieën te lezen van mensen die ik interessant vond, zoals jazzgast Chet Baker, maar ook over grote rappers als 2Pac en Biggie. Ook keerde ik in de pauzes terug naar het park om daar te chillen met klasgenoten. Maar ik ben blij dat dat allemaal achter de rug is en dat ik nu gewoon voor mezelf werk.

Mijn broer was destijds dj, hij draaide veel op elektronische muziekfeestjes. Vanaf mijn veertiende ging ik vaak met hem mee. Dat was mijn eerste aanraking met de dansscene, waarin ik nu heel veel werk. Ik was vooral bezig om mezelf te ontplooien en een plan de campagne maken van wat ik wilde gaan doen en welke stappen ik moest maken om daar te komen. Op vroege leeftijd was ik vooral heel erg geconcentreerd op mijn carrière door mezelf te laten zien op feestjes, me te laten motiveren en inspireren door de mensen daar en wat er met mezelf gebeurde. Ik merkte dat hoe meer ik voor mezelf ging kiezen, hoe fijner dat werd. Daarom concentreerde ik me op vroege leeftijd al op mezelf. Misschien een beetje egocentrisch maar dat kan denk ik ook niet anders als je zelfstandig wil zijn.”

Wat voor foto’s maakte je in die tijd?
“In de tijd dat ik nog op school zat concentreerde ik me op die landscapes en andere natuurfoto’s. En toen ik met mijn broer meeging, begon ik me meer te begeven op die party’s waardoor ik dus ook heel veel portretten van dj’s begon te schieten en beeldreportages maakte van het feest waar ik op dat moment was.”

Maakte je die portretten voor de fun of?
“Ja, klopt. Ik deed dat destijds zeker nog voor de fun en om te kijken wat er daar gebeurde, want ik had nooit eerder in een club gefotografeerd. Eerst was ik altijd gewoon buiten op pad en dan sta je opeens in een club met allerlei lichten die continu veranderen, met veel mensen die bewegen en euforie. Ik vond die intensiteit altijd tof om te fotograferen: hoe mensen reageerden op de muziek en op elkaar. Ik had het liefst de camera achter mijn rug zodat ze niet wisten dat er überhaupt iemand was die foto’s maakte.”

Waar haalde je de informatie vandaan over hoe je moest fotograferen?
“Van dat technische heb ik mezelf vrijwel alles aangeleerd, maar ook door altijd heel veel kritiek te vragen aan fotografen die op die feestjes rondliepen, met hun te praten en door te kijken naar hoe zij het deden. Ik vroeg altijd wat er niet goed was aan een foto, in plaats van alleen maar te horen ‘ah, wat een mooie foto,’ want dat krijg je standaard toch wel te horen als je vrienden je foto’s voor het eerst zien. De mensen waar ik altijd heel erg naar heb opgekeken zijn: Ali Mousavi. Die is naderhand ook één van mijn beste vrienden geworden en Rosa Koolhoven is ook een hele goede grafische fotograaf.”

Je was dus niet bang om je kwetsbaar op te stellen of was je wel nerveus voordat je die kritiek kreeg?
“Tuurlijk was ik vroeger zenuwachtig voor dat soort dingen, maar dat is ook juist waar ik naar vroeg. Dingen die je zenuwachtig maken zijn voor mij altijd wel goed, want dat houd me altijd heel erg scherp.”

En heb je uiteindelijk daarna nog een opleiding gevolgd?
“Ja, zeker. Ik heb de Fotovakschool gedaan in Amsterdam en die ook afgemaakt. Daarna ben ik meteen in het diepe ingesprongen en voor mezelf begonnen. De Fotovakschool was voornamelijk een goede school omdat het redelijk technisch was, al miste ik wel heel veel dingen zoals het fotograferen van je eigen concepten, het was meestal in opdracht. Dat gaf niet altijd de meeste inspiratie, maar dat is misschien juist goed want dat is in de praktijk ook niet altijd zo, natuurlijk.”

Hoe kwam je daar terecht? Heb je nog getwijfeld over andere opleidingen?
“Van tevoren moest ik een portfolio maken. Dat had ik gelukkig ook wel door al die wandelingen die ik destijds maakte, het portretteren van mijn vrienden, etc. Daarna was ik heel erg klaar met school en had ik juist zin om de praktijk ervan te leren en ik zat nog wel na te denken over bijvoorbeeld een Kunstacademie, maar nee. Ik wilde eigenlijk meteen beginnen met het fotograferen voor mezelf en dat is tot nu toe goed gelukt, dus ik ben blij dat ik dat heb gedaan.”

Hoe kwam je na je opleiding aan werk?
“Ik had op school best wel wat connecties gemaakt binnen de dansscene. En sowieso had ik best veel mensen om me heen verzameld die ik gewoon tof vond, zij werkten ook in het creatieve vak. Al mijn opdrachten zijn tot nu toe via via gegaan. Ik ben nu al vijf jaar zelfstandig ondernemer. Ik heb nog nooit koude acquisitie gedaan (hierbij benadert de verkoper zelf bedrijven). Wel mail ik artiesten die ik heel erg vet vind, als Torus, Rachel Green en FNMLAS. Met Rachel ben ik zelfs naar Nepal gegaan.”

Kun je iets vertellen over de eerste klus die je hebt gedaan? Hoe was dat?
“De aller-aller-allereerste klus die ik deed was toen ik een jaartje of dertien was. Voor twee euro vijftig. Dat was een meisje met een paard. Maar de allereerste echt commerciële opdracht waarbij ik verdiende, is denk ik gewoon tijdens een feestje geweest of bijvoorbeeld portretten die ik schoot voor dj’s – die ik destijds al kende – die persfoto’s nodig hadden.”

Rein KooymanKun je voorbeelden geven van opdrachten die je tot nu toe hebt gehad?
“Portretten van muzikanten, commerciële opdrachten voor reclamebureaus, werk verkocht tijdens mijn allereerste expo en in clubs gefotografeerd. Ik ben begonnen in de hiphopscene, waar ook mijn interesse naar uitgaat. Ik fotograaf artiesten als Xzibit, B-Real, Sticky Fingaz, Joey Bada$$, Vince Staples en Waka Flocka Flame.

Momenteel ben ik op tour met Hardwell. Ik ga veel op reis door mijn commerciële opdrachten. De projecten die ik daarbuiten schiet zijn ook bijna allemaal in het buitenland.”

Hoe kom je dan bij zo’n artiest als Hardwell terecht?
“Ik was hiervoor tourfotograaf voor The Partysquad en via hun heb ik Hardwell ontmoet. We raakten aan de praat en hij vond mijn foto’s cool. Ik zei van: ‘Als je me ooit nodig hebt…’ We mailden. Onze samenwerking begon tijdens ADE.”

Wat is dan bijvoorbeeld zo’n commerciële klus?
“Ik ging bijvoorbeeld naar Nepal om foto’s te maken voor het lookbook van het tassenmerk The Pack Society. Maar ik ben ook naar IJsland en Barcelona geweest voor hun. En ik heb laatst een heel tof project gedaan via het reclamebureau Clockwork. In opdracht van hun heb ik een commerciële documentaire gemaakt over middelbare scholieren voor Van Dijk Educatie, van die schoolboeken.”

Op welke foto ben je het meest trots en waarom?
“Er is een foto die ik ooit schoot in Zwitserland waar ik nog steeds trots op ben. Het gaat niet alleen om de foto zelf, maar het moment dat ik het beeld zag, wist ik 100% zeker dat ik door moest gaan met fotograferen. Dit beeld schoot ik toen ik zestien was, gok ik.

Rein KooymanWaarom vind je fotograferen zo tof?
“Fotograferen is voor mij een leven geworden en niet alleen mijn job. Ik kan er in werk en privégelegenheid van genieten en daarom is het een gouden combi. Wat ik fijn vind aan fotograferen is dat ik al het andere even vergeet en me totaal op één ding kan concentreren om dat zo goed mogelijk te proberen uit te werken.”

Je fotografeert nu o.a. artiesten. Op Instagram zag ik nog natuurfoto’s… Maak je die verder nog veel?
“Ja, ik ben van plan om weer een aantal foto’s van nieuwe landscapes te schieten.”

Je hebt op Insta meer dan 3,5 duizend volgers. Hoe vind je dat?
“Het aantal volgers hou ik niet heel erg bij. Ik vind het belangrijker dat wat ik deel op social media bij de juiste mensen terecht komt die ervan kunnen genieten of dat het hen wellicht inspireert. Instagram is redelijk vluchtig, je kijkt even en scrollt weer door. Ik denk dat mensen je werk pas echt goed kunnen bestuderen wanneer je een selectie op de juiste manier bij elkaar presenteert. Ik krijg wel regelmatig aanvragen via Insta. Ik waardeer de reacties wel enorm en het motiveert mij sowieso.”

Wat wil je nog bereiken in de toekomst?
“Toekomstplannen zijn: een nieuwe expositie tentoonstellen van mijn slanted horizonsserie – waarvoor ik zes dagen op zee was – en ijslandserie, kijken hoe ik het beste kan investeren in mijn werk en gezondheid en zoveel mogelijk genieten van deze jongensdroom. Wie ik nog wil fotograferen, dat zijn er teveel om op te noemen. Maar ik zou nog wel portretten willen schieten van King Krule, Portishead en Dr. Dre zal natuurlijk heel cool zijn. Ik wil ook nog graag naar Peru, Nieuw-Zeeland en Tokyo. Sowieso wil ik voor altijd blijven fotograferen en misschien ooit een speelfilm regisseren.”

Wat is jouw tip voor jongeren die ook graag fotograaf willen worden?
“Blijf trouw aan jezelf. Ga overal 100% voor! Je kan niet alles doen, dus focus je op één ding en behaal dat.”

Beeld: Rein Kooyman

Laat vooral hieronder weten wat je van dit interview vindt!

Comments

comments

About Rosa Lee

Schrijven is een grote passie van mij. In mijn vrije tijd ga ik graag naar foto-exposities, de stad of bioscoop. Ik ben vrolijk, nieuwsgierig, nauwkeurig en een doorzetter. Kortom, ik ben er klaar voor om van mijn cultuurblog een succes te maken!

Geef een reactie