Mijn geluk kan niet op als ik een perskaart krijg voor Go!Go!Go! Friday. Het is een variant van het jaarlijkse Go!Go!Go! Festival. Tijdens het evenement tonen jongeren hun kunsten op het gebied van muziek, dans, film, poëzie en theater. Op 24 november was de achtste editie van Go!Go!Go! Friday in het theater Ostade A’dam. Ik neem jullie mee.
Voor Ostade A’dam staan twee twintigers te roken, ik parkeer mijn fiets en loop naar binnen, meld mij bij de kassa – zonder rij – en neem mijn perskaart en het programma in ontvangst. Om half acht gaat de zaal open, nog twintig minuten dus. Ik neem plaats op een bankje met kussen vlakbij de bar, vanuit mijn ooghoeken kan ik zo alles goed in de gaten houden.
Aan tafels wacht een deel van de acts en het publiek totdat ze eindelijk de zaal in mogen. Ze kletsen wat. En terwijl ik de muur bestudeer die vol theaterposters hangt, lopen er een paar jongens naar buiten met een pizzadoos. De 21-jarige Jeroen Kok – die vanavond onder zijn artiestenaam JACK optreedt – spreekt mij aan. Hij vertelt dat hij alleen zijn vriend, de 20-jarige gitarist Rik Bouwmeester mee heeft kunnen nemen, want de rest van zijn begeleidingsband kon niet. Waardoor hij ook het pianospel op zich moet nemen. Het liefst staat hij gelijk op het podium, maar helaas moet hij nog twee uur wachten voordat hij aan de beurt is.
Yahmani Blackman, die de avond onder andere presenteert, vraagt of iedereen naar voren wilt komen. Het eerste optreden vindt plaats op het lage houten podium in de barruimte. Op een bijna poëtische toon kondigt ze de 19-jarige zangeres Nieke van der Hoff aan. Nieke zit relaxt met haar gitaar op het podium. Het eerste nummer is in het Spaans, ze zingt met zo’n zelfverzekerdheid alsof ze al jarenlange ervaring heeft, elke noot is raak. Ook de andere nummers – afwisselend in het Nederlands en Spaans – zijn loepzuiver. De ‘uhmms’ zijn mooi en er zijn geen eindeloos lange uithalen. Ze vertelt over hoe zij het nummer schreef voor haar vriendin en zusje die het moeilijk hadden. Voor haar songs put ze graag uit haar eigen leven. In het praatje met de presentatoren vertelt Nieke dat ze over een tijdje te horen is op Spotify. De andere presentator Alkan Çöklü vraagt meerdere malen om een applaus, want zo wordt later duidelijk, aan een slap applaus wordt vanavond niet gedaan. De toon is gezet. De avond gaat verder in de zaal.
Als één van de eersten loop ik naar binnen. Een middelgrote ruimte met een paar rijen met rode stoelen. Ik ga in het midden van de derde rij zitten, zo heb ik goed uitzicht. Als ik achterom kijk, zie ik hoe de zaal in één keer helemaal volstroomt. Yahmani en Alkan stellen zichzelf voor en vertellen dat ze al twee jaar het Go!Go!Go! Festival en Go!Go!Go! Friday organiseren. Dat het tweetal bruist van de energie wordt al snel duidelijk als ze het publiek opwarmen met het nummer Traag van Bizzey. De hele zaal doet mee met hand- heup- en zakbewegingen. “We willen meer energie.” En als de presentatoren vinden dat ze die hebben gekregen, gaat de muziek uit.
Danscrew Urban Heroes – in de leeftijd van dertien tot en met vijftien – wordt aangekondigd. De zeven dansers, waarvan twee mannen, dansen op afrohiphop en dancehall. De dansers dragen hun haar in strakke vlechten en vormen met hun rode kleding een eenheid. Hun performance is stoer (met name de mannelijke dansers), powerfull en een beetje sexy. Iedereen is gefocust en dat is van hun strakke gezichten af te lezen. Halverwege hun performance gaat één van de dansers naar voren om een song te zingen en dat doet ze zuiver met haar ogen dicht. Na een oorverdovend applaus komen de presentatoren weer naar voren, om de dansers en hun begeleider Charlie Duran vragen te stellen. Hij richtte deze dansgroep – van leerlingen uit onder andere het Bindelmeer College en OSB – speciaal op voor jongeren uit de Bijlmer. “Ik wilde mijn voeten openzetten voor hen.” Eén van de eersten die hierbij kwam is de zangeres. Wat betekent dans voor haar? “Ik voel me vrij als ik dans en kan daarin mijn verhaal vertellen.” Toch wil ze zich in de toekomst liever gaan focussen op haar zang.
De 16-jarige zangeres Melissa Otten gaat achter de piano zitten. Haar liedjes schrijft ze zelf, zo ook het eerste nummer. “Ik heb niet meer te zeggen dan veel plezier!,” zegt ze vluchtig. Ze kijkt vanwege haar verlegenheid het publiek niet in, maar leeft zich in plaats daarvan wel heel erg in haar nummers. Die zijn niet foutloos – piano en zang tegelijk is een vak apart – maar wel met bezieling. Melissa zit in haar laatste jaar aan het Amsterdams Lyceum en danst bij Lucia Marthas. Hierna wil ze graag een dans/muziekopleiding doen. Haar liedje The Fall staat verwant aan haar eigen levensloop. “Een motivatie dat ik de sprong moet nemen.”
De pas 17-jarige Berend Hensema staat voor de tweede keer op Go!Go!Go Festival. “Dit nummer was twee jaar geleden een hit en ik kreeg er spontaal aambeien van.” Hierna gaat hij verder achter de piano om het nummer One Dance in een jazzy jasje te steken. Het begint zwakjes en wordt tegen het einde sterker. Voor het volgende nummer voor zijn aankomende EP Liever niet alleen nodigt hij ‘mysteryquest’ Guillano Herdigein uit op het podium. De twee kennen elkaar van school en van een eerde editie van het Go!Go!Go! Festival. Guillano is een rasentertainer en één blok energie, zo laat hij het publiek mee klappen. En ook hij staat enthousiast mee te bewegen. Berend wordt hierdoor ook losser. Zijn volgende nummer Opa gaat over het gemis daarvoor en speelt Berend van achter zijn gitaar. “Gelukkig is mijn moeder hier niet,” want hij schreef het nummer terwijl hij op een dak zat met een jointje. De tekst is goed en de zang ook. De volgende track Waste My Time gaat over een dame die meer om zichzelf geeft dan om Berend. Hiervoor kruipt haar weer achter de piano. Zijn zang en pianospel wordt afgewisseld met rap. Af en toe hoor je zijn stem ook in de achtergrondmuziek, zoals bij Waarheid. Zijn nummers gaan vooral over meisjes. Gedurende zijn performance groeit Berend. Bij zijn track 100%, die op zijn komende EP komt, gaat hij pas echt los. “Sommige kennen deze al.” Hij richt zijn microfoon op het publiek en voor achterin de zaal – waar zijn ‘fans’ zitten, die een groot deel van het publiek betreft – zingt iedereen mee. “Shoutout naar Gijs,” die een remix maakte van Liever Niet Alleen, die een stuk leuker klonk dan het origineel volgens Berend, waarna hij besloot om die versie te gebruiken. Begin 2018 komt zijn EP met zeven tracks uit. “Check it.”
Het is daarna tijd voor heel wat anders. De theatervoorstelling Puur van de 24-jarige Scylla Piek. Ze grapt over hoe ze het zand speciaal uit Suriname heeft meegenomen voor vanavond. In werkelijkheid heeft ze het zand net uit de speeltuin gehaald en keken de moeders haar raar aan toen ze haar koffer ermee vollaadde. Scylla zit gehuld in een lang T-shirt op een stoel. De muziek gaat aan. Als een elastische pop speelt ze met haar handen voor haar gezicht. Haar mimiek verandert steeds van boos naar blij naar pokerface. Ze kijkt het publiek uitdagend aan en gooit opeens zand erin. Als de muziek uit is, slaakt ze af en toe kreten. Met haar poppenogen kijkt ze het publiek aan, die inmiddels muisstil voor zich uit zit te kijken in de angst om weer onder het zand te komen. Maar ze slaat het zand tegen zichzelf aan. Haar inlevingsvermogen is zo intens dat je er bijna bang van wordt. De voorstelling is onderdeel geweest van haar afstuderen voor de mbo-opleiding Theater. Ze had er nog wel moeite mee om het in te korten naar tien minuten. De voorstelling gaat over het dierlijk instinct in de mens. “Wat als je niet denkt maar alleen op je gevoel afgaat?” en over “In hokjes denken”. Als ze klaar is veegt medewerker Paul het zand weg. Hij en technicus Jasper krijgen ook een applaus, want wat zal een avond als deze zijn zonder hen?
De andere theatervoorstelling is een teaser van Wat mij bezielt van de 17-jarige Luuk Ransijn. Hij heeft expres gekozen voor een ‘globale’ titel, aangezien de voorstelling nog niet rond is. Zijn gehele voorstelling is te zien op 20 januari in de Rietschoot in Koedijk. Luuks liefde voor muziek en theater combineert hij, want dat vindt hij “tof”. In zijn kleurrijke blouse neemt hij plaats achter de piano. Zijn stem klinkt even fijn als zijn pianospel. Luuk zit er zo ontspannen bij, alsof hij het al jaren doet. Hij kijkt als één van de weinigen het publiek recht in de ogen en houdt de aandacht tot het einde van zijn teaser vast. Van hem zullen we ongetwijfeld in de toekomst nog meer horen. In het gesprek na afloop vertelt hij dat zijn voorstelling gaat over wat de sleutel is naar succes, over keuzes maken en de angst voor het onbekende. “Ik trek steeds meer toe naar zelfgeschreven liedjes, die zijn fijner en interessanter. Zo heb ik zelf alle macht in handen.”
Ook voor Luuk vragen de presentatoren weer een luid applaus. Meerdere malen vertellen ze deze avond hoe trots ze op alle talenten zijn. Hun presentatiestijl kun je het beste omschrijven als energiek en een tikkeltje brutaal. Ze geven alles wat ze in zich hebben en dat verwachten ze ook van het publiek, alleen maar luieren op je stoel zit er vanavond niet in. We worden gevraagd om naar de ruimte bij de bar te gaan voor de laatste act: JACK.
Er wordt wat met de piano geschoven en er worden wat drankjes besteld. Jeroen neemt ondertussen plaats achter de piano en Rik staat onopvallend op het podium met zijn gitaar. Als Jeroen de tonen van het eerste nummer inzet is het gelijk raak. Het publiek hangt al na de eerste rauwe noot aan zijn lippen. Na zijn nummer (een primeur) waarin hij diverse keren de hoogte ingaat grapt hij: “Ik heb zelf al een gehoorbeschadiging.” De speakers staan namelijk loeihard, Alkan draait ze zachter. Jeroen zijn tweede nummer Give It All gaat over seks. Daarna zegt hij: “Het volgende nummer kennen jullie allemaal.” Eerst zingt hij het refrein voor, want “Zo moeilijk is het niet.” Met zijn geweldige stem zingt hij No Diggity en iedereen zingt mee. De tijd gaat snel en dan is het alweer tijd voor zijn laatste nummer To Damn Cold. Hij zit er met een zelfverzekerdheid te zingen waar je u tegen zegt. Er wordt al gegrapt over een toegift, maar daarvoor zal het publiek nog even moeten wachten tot zijn show. De presentatoren heeft hij al in the pocket, net als het publiek. Alkan: “Ik koop zeker een ticket voor je concert.” Yahmani vertelt dat het jammer is dat er mensen eerder weg zijn gegaan, daarom geeft ze extra credits voor diegenen die er wel zijn: de partyers, want zo zie je me maar wat ze hebben moeten missen…
Na een dankwoord en applaus voor iedereen loopt de avond ten einde. Maar daarvoor sluit de meesterperformer van de avond Guillano af met een jamsessie. Zijn ‘Buiten Spelen met Guillly’ (waarvoor hij muziekvideo’s maakt met talenten en jong en oud motiveert om meer met elkaar te doen) wordt ‘Binnen Spelen met Guilly’. Meerdere malen vraagt hij aan het publiek om woorden, van appel tot loempia, waarmee hij in rap tempo opeenvolgende zinnen maakt. Later staat JACK hem bij. Jeroen blijkt ook nog Spacebound van Eminem te kunnen rappen. De verrassing van de avond moge duidelijk zijn. Het is kwart over tien. Go!Go!Go! tot de volgende keer.
De volgende editie van het Go!Go!Go! Festival is van 16 t/m 18 februari 2018. Een initiatief van Ostade A’dam in samenwerking met het Poldertheater.
Beeld: Laura Bakker
