Myrthe Schuijt (18) tekent, fotografeert, maakt animaties en heeft haar eigen blog La Myrthille. Het jong, aanstormend talent leert alles vooral door te doen, want echt les daarin heeft ze naar eigen zeggen nog nooit gehad.
Op je blog zag ik dat je op je vijftiende een camera kocht. Maakte je daarvoor al creaties?
“Ik kan me eigenlijk niet meer herinneringen wanneer ik ben begonnen. Als je terugkijkt naar babyfilmpjes- en foto’s was ik altijd al aan het tekenen en knutselen. Ik kreeg het ook vanuit huis uit mee, mijn ouders zijn allebei erg creatief. Ik ging op mijn vijfde naar een vrije school, daar kreeg ik veel creatieve vakken. Nu zit ik op de middelbare school versie. Ik leer om op een andere manier naar de wereld te kijken. De persoonlijke ontwikkeling staat centraal, in plaats van het cognitieve, zoals op de meeste openbare scholen. Ondanks dat ik geen les krijg in hoe ik iemand het beste kan tekenen, is er wel veel aandacht voor het ontwikkelen van je creativiteit. Je leert bijvoorbeeld smeden en grimeren, allemaal nieuwe materialen kennen. Ik begon op mijn vijftiende een blog en ging fotograferen. Een camera was voor mij een manier om de ideeën die ik mijn hoofd had vast te leggen op beeld. Creëren is voor mij ook een manier van overleven. Als ik dat niet doe, weet ik oprecht niet wat ik nog op deze wereld doe. Ik ben van plan om dat tot mijn dood te doen.”
Kun je uitleggen wat je er zo tof aan vindt? En wat voor jou de betekenis is van ‘overleven’?
“Soms ben ik zo druk met school of socializen dat fotograferen/creëren er een beetje bij inschiet. Vorig jaar voelde ik me na een maand ongelukkig, omdat ik niets had gedaan op creatief gebied. Sommige mensen zijn verslaafd aan sporten of drugs en ik ben gewoon verslaafd aan dingen creëren, want ik heb altijd een idee in mijn hoofd. Toen ik klein was stond ik al bij mijn moeders bed: ‘Mama, ik heb een idee.’ Die dan altijd uitgevoerd moest worden. Het is nog steeds belangrijk om dat te doen.
Creëren heeft mij geholpen om de middelbare school door te komen, te overleven. Ik heb school nooit heel moeilijk gevonden qua niveau, wel omdat ik het voor mezelf moeilijk maakte en ik hogere cijfers wilde. Ik was en ben overal heel perfectionistisch in. In het begin van de middelbare school had ik andere projecten waarin ik fanatiek was. Omdat ik mijn blog begon buiten school, had ik afleiding. Vaak willen mensen wachten met hun toekomstplannen tot na de middelbare school. Ik dacht: waarom wachten tot de toekomst en met de dingen die je leuk vindt? Als je dat al tijdens je middelbare school kan doen.
Nu vind ik fotografie leuk. Ik teken ook graag. Als ik niet zoveel zou creëren en elke dag bezig zal zijn met het maken van foto’s, filmpjes en tekeningen, dan zouden al die ideeën in mijn hoofd blijven en die moeten er gewoon uit. Misschien is het overleven dat het uit mijn hoofd moet en dat ik het in mijn handen moeten hebben, zodat andere mensen mijn ideeën ook kunnen zien.”
Met welke projecten was je bezig in die tijd?
“In de eerste klas had ik samen met een vriendin een logboek, waarin we onze avonturen in de klas bijhielden. Die schreven we helemaal vol en we maakten er tekeningen bij. Superleuk! Verder begon ik al vroeg met animaties. Op mijn twaalfde was ik op een open dag van een middelbare school waar mensen animaties maakten. Ik vond dat heel cool, schafte een webcam aan en ben ermee gaan oefenen. Mijn moeder downloadde een programma waarin ik heel simpel animaties kon maken. Kwalitatief was het slecht, maar ik vond het geweldig. Ik haalde mijn boekenkast leeg, sorteerde mijn boeken op kleur en filmde dat. Elke keer voegde ik een boek toe, uiteindelijk leek het net alsof de boekenkast zich vulde. Als ik er nu naar terugkijk dan denk ik: oh, nee, alles beweegt. Je moet natuurlijk ergens beginnen.
Ik heb van mijn tiende tot mijn veertiende op toneel gezeten en maakte daarnaast filmpjes met klasgenoten en we hadden een zelf opgerichte toneelgroep. Leuk, omdat ik de adrenaline kon voelen op het podium en live reacties kreeg. Alleen is het altijd een hobby geweest, ik heb nooit gedacht: hier wil ik later iets mee doen. Op mijn veertiende kreeg ik een greensceen, waarmee ik mijn tekeningen op achtergronden kon projecten. Ik ontdekte zo het fotograferen, ik had een camera nodig om mezelf te filmen en toen zag ik dat ik er ook foto’s mee kon maakten. Voor school deed ik grote projecten. Klasgenoten maakten voor handvaardigheid alleen het nodige en ik maakte één grote creatie. Iedereen dacht: Myrthe, heb je geen leven? Maar ik vond dat heel leuk om te doen.
Verder heb ik op Koningsdag in het Vondelpark een act gedaan met een grote zelfgemaakte poppenkastjurk, een vriend tekende de poppen. Ik was gewoon altijd bezig met grote projecten, totdat ik erachter kwam dat bloggen en fotograferen bestond. Ik wilde vroeger schrijver worden, want ik dacht dat ik daar goed in was. Uiteindelijk moest ik daarbij te veel met mijn hoofd werken en nadenken. Het fijne van o.a. fotograferen is dat je het met je handen doet, daar ligt mijn voorkeur. Dat je iets heb wat je kan zien, in plaats van dat je woorden hebt die iets betekenen. Het is wel grappig dat fotograferen en schrijven een connectie hebben. Bij schrijven vertel je een verhaal en met fotograferen ook, maar dan met beeld.”
Wanneer kwam het moment waarop je dacht: ik wil geen schrijfster worden, maar meer met mijn handen bezig zijn?
“Toen ik vijftien was moest ik een vakkenpakket kiezen en ben ik gaan nadenken: wat wil ik later worden? Schrijfster. Ik begon een blog, want ik moest wel goed kunnen schrijven. Een halfjaar later kocht ik een camera, omdat ik mooie foto’s voor mijn blog wilde maken. Online kwam ik andere bloggers tegen (de meesten zijn inmiddels gestopt) en zij maakten hele mooie foto’s. Dat vond ik inspirerend en ik wilde dat ook kunnen. Na vet veel fotograferen en me te verdiepen in mijn camera, kwam ik erachter dat ik het moeilijker vond om een artikel te schrijven dan een foto te maken. Ik haalde zoveel voldoening uit fotografie en ging erg vooruit in een korte tijd. Mijn creativiteit uitte zich beter in het maken van dingen, dan in het schrijven. Foto’s maken is ook wel iets sociaals, dat kun je met andere mensen op een locatie doen. Bij schrijven zit je toch erg met je eigen gedachten. Ik ontmoet online veel mensen waarmee ik fotografeer. Ik vind het heel leuk om samen daarin vooruit te gaan.”
Wat voor soort blogs volgde je voor inspiratie?
“Nederlandse blogs met mooie foto’s van meisjes van mijn leeftijd. Niet de beautyblogs, die vind ik oppervlakkig! De slogan van mijn blog is: een blog die niet over beauty gaat. Er zijn zoveel mensen bezig met hoe ze ervan buiten uitzien, ik had zoiets van: het gaat er toch veel meer om hoe je eraan de binnenkant uitziet? Er waren veel bloggers die daar minder mee bezig waren. Zij schreven vooral persoonlijke artikelen. In het begin deed ik ze na en schreef ik ook over mijn favoriete eten. Als je langer in het wereldje zit, krijg je het steeds meer onder de knie en ontwikkel je een eigen stijl. Eerst wilde ik een witte feed op Instagram, want dat had iedereen. Ik ontdekte dat het helemaal niet bij mij paste, bij mij passen veel kleuren en contrast.
Ik heb vriendschappen aan mijn blog en Instagram overgehouden. We hebben dezelfde hobby’s en dan heb je altijd wat om samen te doen en iets om over te praten. Die online vriendschappen hebben me naar veel plekken gebracht. Ik heb heel het land doorgereisd om vrienden in Deventer, Utrecht, Delft en Rotterdam op te zoeken. Ik heb het gevoel dat ik heel veel van Nederland heb gezien door social media. Het heeft me ook op dat gebied rijker gemaakt.”
Wat spreekt je aan in fotograferen?
“Ik heb afgelopen zomervakantie straatportretten gemaakt in Thailand. Hierbij moest ik echt met mensen in contact komen om een foto van ze te kunnen maken. Ik merkte dat mijn camera een middel was om contact te maken met mensen. In Amsterdam maak ik regelmatig foto’s van mensen op straat of vrienden. Ik vind het heel interessant om mensen te fotograferen, omdat iedereen een eigen verhaal heeft en er anders uitziet. Ik ben dat het afgelopen jaar steeds meer gaan waarderen, mensen die er niet perfect uitzien. Ik hou niet van neppe mensen, vooral op social media. Ik hou van mensen die echt zijn en zichzelf durven te zijn. Als ik dat dan kan vastleggen, dan ben ik daar heel erg blij mee. Door te fotograferen zie ik meer om me heen en kan ik genieten van kleine dingen.”
Waar haal je nu je inspiratie voor jouw animaties en foto’s vandaan?
“Ik volg online veel fotografen, illustratoren en animatoren. Daan Kamerman is heel eerlijk, zij laat ook de minder mooie kanten van zichzelf zien. Toen ze in een dipje zat, liet ze dat in haar foto’s terugkomen. Ik bewonder dat erg, het echte en online jezelf durven te zijn. Bij ‘Maria.svarbova’ zijn vooral haar animaties heel mooi, maar ook de kleuren, vormgeving en composities van de foto’s. Via de account ‘Somewheremagazine’ kom ik andere inspirerende accounts tegen. De laatste tijd ben ik meer straatfotografen aan het volgen. Ik volg ook illustrator ‘Tesssmithroberts’, haar stijl is uniek. Volgend jaar wil ik illustratie/animatie gaan studeren op het Sint-Joost in Breda.
En ik ben heel fanatiek op Pinterest. Daardoor heb ik anders leren kijken. Bij fotografie maak je meestal gewoon een foto van recht van voren, maar daarop worden er foto’s vanuit andere perspectieven gemaakt. Ik vind het belangrijk om musea te bezoeken, om te zien wat museumwaardig is volgens kunstkenners, online is het volgens mij eerder een kwestie van smaak. De éne keer zie ik klassieke portretten in het Rijks, het andere moment ben ik in het Van Abbemuseum of Museum Voorlinden en daar is het weer gek en hangt er een auto op zijn kop of is er een zwembad middenin het museum, zo kan het ook. Met vrienden fotograferen en tekenen is heel inspirerend. Ik heb nog veel meer mensen die me mentaal inspireren. Bijvoorbeeld iemand die heel positief in het leven staat en hele leuke verhalen plaatst. Dat kan ook invloed hebben op mijn eigen werk.”
Waarom kies je er waarschijnlijk voor om illustratie/animatie te gaan studeren?
“De reden dat ik er in eerste instantie voor kies is vanwege animatie. Met fotografie heb je een stilstaand beeld, maar met animatie komt het meer tot leven. Ik denk dat je bij fotografie leert om realistisch te fotograferen en ik ben gewend om edits te maken. Fotografie is vooral leuk als hobby, maar ik wil niet dat mensen zich bemoeien met mijn stijl, dat remt mij af. Terwijl ik bij animatie veel wil leren, want daardoor word ik vast veel beter. Ook heb ik altijd al getekend. Mijn stijl is nu nog te saai en realistisch. Ik heb het gevoel dat ik daarom veel aan zo’n studie kan hebben. Via een Instagram-poll zei de meerderheid van mijn volgers dat animatie beter bij me past omdat er meer mogelijkheden mee zijn.”
Wanneer kwam het moment dat je met Instagram aan de slag ging?
“Toen ik in 2012 op de middelbare school kwam begon Instagram. In het begin wilde ik een beroemde tekenaar worden op Instagram, ik volgde heel veel tekenaars en plaatste tekeningen. Ik was me er niet van bewust dat het ook een podium is voor fotografen. Ik begon een blog en kwam erachter dat ik ook animaties en foto’s op Instagram kon zetten om mezelf te promoten. Op mijn vijftiende was Instagram heel anders dan nu, ik heb het gevoel dat ik erin mee ben gegroeid. Ik was zestien toen ik mijn eerste animatie op Instagram zette. Dat was een animatie met een flesje water boven mijn hoofd en er tranen uit mijn ogen komen. Die werd tot mijn verbazing heel goed ontvangen. Ik vond het leuk en heb me er steeds meer in ontwikkeld. Eerst kon ik alleen dingetjes in Photoshop, nu ook in After Effects.”
Je stijl doet me denken aan Annegien van ‘fetching_tigerss’. Haal je daar inspiratie uit?
“Grappig, ik vond haar in het begin heel inspirerend! Dankzij haar kwam ik op het idee om surrealistische zelfportretten te maken. Vorig jaar volgde ze mij op Instagram en ik was supertrots daarop. Maar ik werd ook onzeker van haar, omdat ik vaak met haar werd vergeleken, ook door mezelf. Ik heb altijd geprobeerd om mijn eigen stijl te ontwikkelen en om haar niet na te doen. Soms denk ik: waarom heeft zij wel dat succes? Ze is wel een leuk persoon in het echt (ik heb haar een keer ontmoet) en ik heb respect en bewondering voor haar.”
Hoe omschrijf je jouw animatie en fotografiestijl? Zit daar een verschil tussen?
“Ik denk dat mijn animaties heel fantasierijk zijn. Ik heb tekeningen in mijn animaties, dus heel illustratief. Kenmerkend voor mijn fotografie is dat ik veel experimenteer en het zo echt mogelijk is. Ik houd van een natuurlijk contrast en kleur. Je hebt fotografen die foto’s donkerder opzetten: zonde! Maar iedereen heeft zijn eigen stijl natuurlijk en dat is ook zo leuk. Mensen zeggen vaak over mijn foto’s dat ik een bepaald moment weet te vinden/raken. En gewoon gek met rekwisieten. Een foto van mezelf uitprinten, die uitknippen en dat dan voor mijn hoofd plakken. Ik heb een idee en dat ga ik uitvoeren en dan kijk ik wel waar het terechtkomt.”
Eerder vertelde je al dat je soms geld verdient met je creaties. Hoe ging dat precies?
“Mijn eerste foto-opdracht was in december 2015 en kreeg ik via een vriendin. Ik fotografeerde meisjes van mijn leeftijd tijdens een make-upworkshop. Een leuke ervaring! Toevallig heb ik laatst zo’n zelfde groep gefotografeerd. Ik merkte echt verschil in kwaliteit. De tweede keer (betaald) fotograferen is interessanter, dat was voor Vrouw (van de Telegraaf). Ze hadden een fotograaf nodig in de buurt. Ik kwam daar via mijn moeder terecht. Zij is grafisch ontwerper en heeft veel contacten.
Ik fotografeerde vier keer een blinddate en wist eigenlijk niet zo goed hoe je foto’s moest maken. In het restaurant zat ik te wachten. De mannen dachten dat ik de date was, heel awkward! Toen de vrouw kwam moest ik meteen een foto van ze maken. Als ik er naar terugkijk is het supergrappig dat ik gewoon een blinddate heb gefotografeerd. Eén van die blinddates is daarna verdergegaan met daten. Wie weet hangt de foto die ik maakte als ze vijftig zijn en kinderen hebben boven hun bed…
Ik ben nu vooral voor mezelf bezig, omdat ik geen tijd heb om zakelijke contacten op te bouwen. Het is dan leuker om dingen te creëren die vanuit mijn hart komen in plaats van commerciële opdrachten. Soms maak ik foto’s voor andere bloggers. Ik ga natuurlijk ook een opleiding in die richting doen, dan kan ik er uiteindelijk misschien mijn baan van maken en dat lijkt me geweldig.”
Waarom vind je echtheid in je foto’s zo belangrijk? En waarom wil je dat aan anderen laten zien?
“Het is niet per se mijn hoofddoel, maar ik word soms onzeker van goede fotografen of mensen die supermooi zijn, terwijl het maar social media is. Op mijn vijftiende was ik heel gevoelig voor dat soort dingen en ik vind het daarom juist belangrijk dat die 15-jarige meisjes die mij volgen niet onzeker worden van mij of mijn foto’s. Iedereen is in staat om alleen de mooiste versie van zichzelf te laten zien en ik wil dat voorkomen door een goed voorbeeld geven. Ik ben altijd bang wat mensen van mij vinden, mijn blog heb ik twee jaar geheim gehouden voor mijn klas. Toen uiteindelijk iedereen het wist, kwam er iemand waar ik tegenop keek naar me toe en zei: ‘Ik lees je blog. Superleuk!’ Ik denk dat je een mooier mens bent als je jezelf durft te zijn en ook de mindere kanten van laat zien.”
Op welke creatie die je tot nu toe hebt gemaakt ben je het meest trots?
“Ik heb vorig jaar voor mijn profielwerkstuk een animatiefilm gemaakt over volwassen worden in verschillende culturen, de overgangsrituelen van meisje naar vrouw. Ik heb daarvoor een soort talkshow nagemaakt. Het was een heel concept en ik was er een jaar mee bezig en ik was trots op het eindresultaat. Mensen zeiden ook dat ik boven mezelf ben uitgestegen. Soms heb je verwachtingen en dan ga je eronder en dat is één van die keren geweest dat ik erboven ging. Ik vond dat heel cool.”
Wat vond je er goed aan?
“Ik had nooit eerder een groot project in animatie gemaakt. Dat was mijn doel: een grotere animatie maken dan dat ik gewend was. Ik had er heel lang naar uitgekeken en hard voor gewerkt. Het zag er cool uit. Ik had een animatie gemaakt waarvoor ik mezelf filmde als volwassenversie die in een tv-studio zat en een conversatie aanging met de persoon die op het toneel zat (een projectie), ik. Zo kon ik weer even op het toneel staan. Verder had ik een animatie gemaakt met een houtendoos met tandwielen. Op het laatst droeg ik nog een gedicht voor en had ik een filmpje gemaakt waarin ik een hart op mezelf liet kloppen, op de achtergrond hoorde je ‘kaboem’ waardoor het spannend werd. Op school zeiden ze dat ik een heel goed concept had. Ook hoe het was uitgevoerd, het was origineel en ik had de spanning goed opgebouwd. Het leukste van alles was dat het goed werd ontvangen.”
Wat wil je meegeven aan andere jongeren die er ook van dromen om foto’s en animaties te maken?
“Het is cliché, maar gewoon doen! Spreek mensen aan die je inspireren, stuur een berichtje en vraag om tips. Bij mij heeft het heel erg geholpen om mijn creaties online te zetten. Dan word je door mensen gestimuleerd en zie je vooruitgang. Ik heb veel YouTube-video’s gekeken om te leren hoe een camera werkt en hoe ik bewerkingsprogramma’s als Photoshop kon gebruiken. Doe online inspiratie op, ga naar musea en spreek af met mensen die dezelfde hobby’s hebben. En schaam je er niet voor! Dan vinden sommigen het maar niets, dit is wat jij leuk vindt. Leer van je fouten en kritiek. Als je blijft doorzetten dan kom je er vanzelf wel.”
Wat wil je over tien jaar bereikt hebben?
“Ik wil succesvol worden en bekend of in ieder geval geld verdienen met wat ik leuk vind. Tegen die tijd wil ik geen onbetaalde opdrachten meer doen. Het lijkt mij heel cool om voor mijn werk te reizen. Ik wil nog een straatfotografieproject doen met stammen in het buitenland, zoals in Thailand, net als fotograaf Jimmy Nelson. Met mijn fotografie en animaties wil ik culturen vastleggen op een unieke manier, misschien voor reisprogramma’s. Ik wil graag veel mensen ontmoeten die hetzelfde leuk vinden en waarmee ik dat kan delen. En ik hoop dat ik dichtbij mezelf kan blijven, want ik heb snel de neiging om alles op te geven voor deze ambitie. Ik socialize wel, maar hoop gewoon dat ik dan een goed balans heb gevonden. Het lijkt me cool om in een stad te wonen als Amsterdam en daar een eigen bedrijf te hebben met een studio. Eigenlijk hoop ik dat ik gewoon nog steeds gelukkig ben over tien jaar.”
Volg Myrthe vooral via http://www.lamyrthille.nl/ en https://www.instagram.com/lamyrthille/
Beeld: Myrthe Schuijt en de uitgelichte foto is van Dilys Eikelboom
Yaaay! Zo leuk geworden! Dankjewel voor dit bijzondere (online) podium en voor de moeite die je in dit artikel hebt gestoken! Ik vind het echt heel leuk om terug te lezen hihi. xx
Graag gedaan en leuk om te horen! Jij ook heel erg bedankt dat je over je talent wilde vertellen! 🙂 X