Vroeger woonden we bij een videotheek om de hoek. We gingen er niet alleen graag heen voor de films, maar ook voor de posters. Keer op keer keken we voorzichtig naar binnen om te zien of onze favoriete posters al in de posterbak lagen, want dan mochten ze mee naar huis. Over de films die we daar haalden, zal ik maar niet te veel zeggen. Laten we het erop houden dat het hele slechte Nederlandse films waren en dan bedoel ik echt héle slechte. Costa, Volle Maan, dat soort werk.
In de periode daarvoor hadden we een kast vol met Disneyfilms. De favorieten waren Doornroosje, Roodkapje, The Lion King en Sneeuwwitje. Alhoewel ik bij die laatste vooral heel bang werd door de boze stiefmoeder, zo rende ik vanwege haar eens de ruimte uit in de Efteling. En ik werd altijd boos als ik het Lelijke eendje keek. Dan wilde ik niet huilen, maar uiteindelijk gebeurde dat toch, omdat het gewoon zo zielig was dat er een eend buiten het nest viel.
Ik keek met veel plezier naar Nederlandse jeugdfilms, vooral Lang Leve de Koningin. Het verhaal gaat over Sara, die een vader heeft die in Zuid-Afrika woont, uiteindelijk ontmoet ze hem tijdens een schaaktournooi. Man, wat wilde ik ook graag zo’n mooi schaakspel (en stiekem nog steeds). Kruimeltje, Abeltje, Het Zakmes en Madelief waren ook te gek natuurlijk. Je kon al deze films niet vaak genoeg zien. Dat is nu wel anders, is er iemand hier die twee keer dezelfde film kijkt? Alle Harry Potter-films waren ook magisch, zo mooi gemaakt en als kind wilde ik me ook begeven in die wereld. Ik kan me ook nog bioscoopbezoeken herinneren aan: Zoop in Afrika, Afblijven en Hoe overleef Ik Mezelf?
Inmiddels zijn de Disneyfilms verruilt voor andere films, want ook ik word ouder (joh, je meent het). Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds weleens naar Nederlandse films kijk, zo rond de kerst is het heerlijk om een romcom te kijken. Maar in het algemeen ligt het acteerniveau bij buitenlandse films hoger (met uitzonderingen als Sonny Boy en Tonio daargelaten). The Boy in the Striped Pyjamas blijft mij altijd bij. Over twee jongens, waarvan er één in een concentratiekamp leeft. Er zit een groot hek tussen hen in, maar dat staat hun bijzondere vriendschap niet in de weg. Intouchables staat ook hoog op mijn lijstje met ultieme favorieten. De band tussen de gehandicapte man en zijn verpleger is ontroerend, verder is er in de film genoeg ruimte voor humor (ook niet geheel onbelangrijk).
De films die ik nu kijk zijn vaak romantisch, komedie of een familiefilm. Horror vermijd ik! Ja, iemand die je tijdens het filmkijken beschermt is fijn, alleen nare dromen wat minder. Een tijdje terug keek ik naar I Am Not Your Negro. Een prachtige docu over de Amerikaanse activist en schrijver James Baldwin, over diens vermoorde vrienden en een koppeling tussen de Amerikaanse Burgerrechtenbeweging in de jaren zestig en de huidige #BlackLifesMatter. Een film/docu met een maatschappelijk thema is dus zeker een aanrader, zo word je aan het denken gezet. Als ik nu terugkijk dan zijn er in de Nederlandse jeugdfilms ook maatschappelijke thema’s verwerkt: vriendschap, liefde en de dood.
De kracht van film an sich is voor mij dat je je hierdoor leert verplaatsen in anderen. Als je me nu wilt excuseren, ik ga eens kijken wat er in de bioscoop draait…
Welke film is jouw favoriet?
